Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Panna Marple zostaje poproszona o pomoc przez swoją dawną przyjaciółkę jeszcze z lat młodości. Otóż Ruth w trakcie krótkiej wizyty u swojej siostry, Carrie Louise, poczuła, że coś nie jest w porządku. Nie potrafi sprecyzować swoich podejrzeń, ale odniosła wrażenie, że coś złego dzieje się w otoczeniu siostry, a niewykluczone nawet, że kobiecie grozi jakieś niebezpieczeństwo. I znając detektywistyczne zamiłowania Jane Marple prosi ją, by ta udała się do Stonygates i odkryła prawdę. Zgodnie z prośbą, panna Marple odwiedza Carrie Louise i trafia do domu pełnego ludzi i najrozmaitszych ideałów. W obszernym domostwie i sąsiadującym z nim zakładzie poprawczym dla młodocianych przestępców aż wre od tłumionych emocji, a w końcu dochodzi do morderstwa. Jednak ofiarą nie pada nikt z domowników, lecz krewny który przyjechał dosłownie na krótką chwilę, by załatwić jakieś sprawy związane z fundacją (utrzymującą zakład poprawczy). Z jednej strony rusza policyjne śledztwo, z drugiej sama panna Marple uważnie obserwuje wszystkich mieszkańców i otoczenie oraz wyciąga własne wnioski, a świadkowie również mają swoje spostrzeżenia, które niekoniecznie okazują się dla nich bezpieczne. I zgodnie z zasadą, że nie wszystko złoto, co się świeci, okazuje się, że nie zawsze trzeba wierzyć w to, co się widzi i słyszy, bo wszak każda sztuczka utalentowanego iluzjonisty opiera się właśnie na zbudowaniu przekonania, że najważniejsze rzeczy mamy przed oczami, w czasie gdy jest dokładnie odwrotnie: to co ukryte przed naszymi zmysłami jest kluczowe do odniesienia sukcesu.

Naprawdę ciekawa intryga i interesujące rozwiązanie.

Panna Marple zostaje poproszona o pomoc przez swoją dawną przyjaciółkę jeszcze z lat młodości. Otóż Ruth w trakcie krótkiej wizyty u swojej siostry, Carrie Louise, poczuła, że coś nie jest w porządku. Nie potrafi sprecyzować swoich podejrzeń, ale odniosła wrażenie, że coś złego dzieje się ...

Rozwiń

Zwiń

Herkules Poirot zamierza przejść na zasłużoną emeryturę. Jednak zanim się to stanie, to postanawia stanąć w szranki ze swoim słynnym imiennikiem i wykona, czy też powtórzy wykonanie 12 prac antycznego herosa. Oczywiście jego przeciwnikami nie będą mityczne stwory, lecz przestępcy, zbrodniarze, mordercy, bądź zwykli oszuści. Każde z opowiadań to jedno zadanie, które ma swój odpowiednik w mitologii i każde jedno jest na swój sposób wyjątkowe. Niektóre z nich są znakomite, inne nieco mniej wybitne, ale całość tworzy bardzo dobry przekrój spraw, którymi zajmuje się słynny detektyw i pokazuje jego geniusz. Bo niezależnie od sprytu przestępców i ich nieszablonowych metod, żadnemu nie uda się wywieść na manowce Poirota.

Bardzo dobra lektura.

Herkules Poirot zamierza przejść na zasłużoną emeryturę. Jednak zanim się to stanie, to postanawia stanąć w szranki ze swoim słynnym imiennikiem i wykona, czy też powtórzy wykonanie 12 prac antycznego herosa. Oczywiście jego przeciwnikami nie będą mityczne stwory, lecz przestępcy, zbrodni...

Rozwiń

Zwiń

Jedni znoszą loty samolotem bezproblemowo, inni z wielkim trudem i czują przy tym niemałe sensacje żołądkowe. Jak się okazuje do tej ostatniej grupy zalicza się Herkules Poirot, który jest tak skupiony na dyskomforcie związanym z podróżą, że… przesypia morderstwo! I choć ciężko w to uwierzyć, ktoś był na tyle bezczelny i zdeterminowany, że niemalże na oczach wszystkich pasażerów samolotu lecącego z Francji do Wielkiej Brytanii odważył się sprzątnąć jedną ze współpasażerek. Do tego zrobił to tak sprytnie, że nikt niczego nie zauważył, a w efekcie podejrzani są wszyscy obecni w tylnym przedziale maszyny, słynnego Herkulesa Poirot z tego grona nie wyłączając.

Sprawa nabiera rozgłosu, śledztwo toczy się po obu stronach Kanału La Manche, ale poza smaczkiem, że zabita była znaną paryską lichwiarką, niewiele faktów wychodzi na jaw. Nie pomagają przesłuchania świadków, analizy potencjalnych zysków i strat po śmierci Madame Gisele, ani żadne inne metody. Dochodzenie niemalże utyka w martwym punkcie do momentu, aż po spadek po zmarłej zjawia się jej córka (oddana na wychowanie siostrom zakonnym wiele lat temu). Wówczas podejrzenia Poirota nabierają konkretnych kształtów i poszczególne elementy zaczynają do siebie pasować.

Podobnie jak w wielu innych książkach tej autorki, bez „drobnych pomysłów” słynnego detektywa prawda najpewniej nigdy nie wyszłaby na jaw, a morderca uniknąłby kary. No i jak to często się zdarza u Agathy Christie, choć „Śmierć w chmurach” to najprawdziwszy kryminał, to nie brak w nim wątku romantycznego.

Ciekawa lektura.

Jedni znoszą loty samolotem bezproblemowo, inni z wielkim trudem i czują przy tym niemałe sensacje żołądkowe. Jak się okazuje do tej ostatniej grupy zalicza się Herkules Poirot, który jest tak skupiony na dyskomforcie związanym z podróżą, że… przesypia morderstwo! I choć ciężko w to uwierz...

Rozwiń

Zwiń

„Tajemnica gwiazdkowego puddingu” to seria kryminalnych opowiadań. We wszystkich (poza jednym) sprawy rozwiązuje nieoceniony Hercules Poirot, który może i się starzeje, ale jego szare komórki cały czas działają bez zarzutu.

I choć nie przepadam za krótkimi opowieściami, to muszę przyznać że tym razem nie mam za bardzo do czego się przyczepić. Mniej lub bardziej wyszukane intrygi mają sens, nie każde przestępstwo jest tego samego kalibru, ale w każdym jednym przypadku prawda wychodzi na jaw, a zbrodniarze nie uchodzą bezkarnie. Czyli jest tak, jak lubię.

Rzetelnie zrobiona robota- tak skomentowałabym tę pozycję Agathy Christie.

„Tajemnica gwiazdkowego puddingu” to seria kryminalnych opowiadań. We wszystkich (poza jednym) sprawy rozwiązuje nieoceniony Hercules Poirot, który może i się starzeje, ale jego szare komórki cały czas działają bez zarzutu.

I choć nie przepadam za krótkimi opowieściami, to muszę przyznać ...

Rozwiń

Zwiń

Mała prowincjonalna miejscowość St. Mary Mead po raz kolejny staje się centrum sensacyjnych wydarzeń. W trakcie przyjęcia wydanego przez znaną aktorkę Marinę Gregg i jej męża Jasona Rudd’a (co samo w sobie stanowi niemałe wydarzenie dla lokalnej społeczności) umiera nagle Heather Badcock, jedna z miejscowych działaczek społecznych (jakbyśmy to dzisiaj określili). Błyskawicznie wychodzi na jaw, że jej zgon nie był naturalny, a wszystkiemu winien lek, którego śmiertelną dawkę ktoś dodał do koktajlu, jaki kobieta wypiła na chwilę przed śmiercią. Ponieważ wydaje się bardzo mało prawdopodobne, by ktokolwiek aż tak mocno nienawidził Heather, aby chciał ją usunąć z tego świata, a jeszcze mniej prawdopodobne, by pokusił się o dokonanie zbrodni na oczach najmarniej kilkunastu świadków, to śledczy szybko dochodzą do wniosku, że prawdziwą ofiarą miała być Marina. Z tą teorią współgra fakt, że zatruty drink przeznaczony był właśnie dla niej, a tylko przypadek sprawił, że aktorka oddała go swojemu gościowi. Anonimy, które Marina otrzymuje, potem zatruta kawa, jaką prawie wypija utwierdzają policjantów w przekonaniu, że ktoś jest mocno zdeterminowany, by zamordować aktorkę.

I nie wiadomo, czy prawda ujrzałaby światło dzienne, gdyby nie panna Marple. Starsza pani wprawdzie jest już posunięta w latach i nieco schorowana, ale z pamięcią wszystko u niej jak za najlepszych czasów, nadal doskonale „łączy kropki” i praktycznie nie wychodząc z domu rozwiązuje zagadkę morderstwa nieszczęsnej Heather. Nie da się ukryć, że w tym przypadku rozwiązanie najprostsze okazało się najlepszym….

Lektura warta polecenia.

Mała prowincjonalna miejscowość St. Mary Mead po raz kolejny staje się centrum sensacyjnych wydarzeń. W trakcie przyjęcia wydanego przez znaną aktorkę Marinę Gregg i jej męża Jasona Rudd’a (co samo w sobie stanowi niemałe wydarzenie dla lokalnej społeczności) umiera nagle Heather Badcock, ...

Rozwiń

Zwiń

Tytułowa godzina zero, to moment, w którym dochodzi do zbrodni. Jednak zwykle poprzedza ją cała seria rozmaitych wydarzeń, które prowadzą do punktu kulminacyjnego, czyli morderstwa. Reasumując: tym razem pisarka niejako „odwraca” bieg klasycznego kryminału. Zbrodnia nie jest więc jednym z pierwszych zdarzeń, bo najpierw otrzymujemy masę szczegółów z życia bohaterów dramatu, czyli gości schorowanej lady Tresilian. Mamy więc jej wychowanka Neville’a Strange’a i jego dwie żony (byłą i obecną), damę do towarzystwa, dalekiego kuzyna, adoratora najnowszej pani Strange oraz dawnego znajomego zmarłego przed laty pana Tresilana. A wisienką na torcie jest postać niedoszłego samobójcy, zjawiającego się w miejscu, w którym chciał kiedyś zakończyć swój żywot. Przypadkowy człowiek okazuje się (trochę niespodziewanie również dla siebie samego) kluczową postacią powieści. Całe to grono tworzy dość niekonwencjonalną mieszankę, co chwila wybuchają pomiędzy nimi jakieś spory lub wręcz kłotnie i napięcie sięga zenitu. Aż w końcu wbija Godzina Zero i ktoś kończy swój żywot. Pytanie tylko, czy jest to jedyna zbrodnia popełniona przez umysł ogarnięty chęcią zemsty, czy tylko jedna z wielu? I najważniejsze: czy inspektorowi Battle uda się schwytać sprawcę na czas, by powstrzymać go przed kolejnymi atakami?...

Sprytna intryga i niebanalne zakończenie. To lubię!

Tytułowa godzina zero, to moment, w którym dochodzi do zbrodni. Jednak zwykle poprzedza ją cała seria rozmaitych wydarzeń, które prowadzą do punktu kulminacyjnego, czyli morderstwa. Reasumując: tym razem pisarka niejako „odwraca” bieg klasycznego kryminału. Zbrodnia nie jest więc jednym z...

Rozwiń

Zwiń

„Śledztwo na cztery ręce” to ciąg dalszy przygód państwa Beresfordów. Zgodne pożycie małżeńskie i względny dostatek (będące dawnym marzeniem zarówno Tommiego, jak i Tuppence) stały się rzeczywistością i młodą panią Beresford dopada coś na kształt nudy. Kiedy więc jej małżonek otrzymuje propozycję podszycia się pod pana Blunta i poprowadzeniu agencji detektywistycznej, która najpewniej jest skrzynką kontaktową rosyjskich szpiegów, oboje chętnie podejmują się nowego zadania. Z jednej strony, działają na rzecz swojego kraju, z drugiej angażują się również w sprawy przypadkowo im zlecone, a z trzeciej w większości przypadków nieźle się przy tym wszystkim bawią. Wprawdzie nie zawsze odnoszą sukcesy, ale dzięki ogromnemu dystansowi do siebie oraz poczuciu humoru każdą porażkę znoszą dzielnie. Przy czym należy uczciwie zaznaczyć, że nie jest ich znowu tak dużo.

Książka składa się z serii opowiadań, które opisują rozmaite sprawy. Niektóre wręcz komiczne, inne poważniejsze, a są jeszcze takie, w których waży się ludzkie życie.

Całokształt oceniam jako fajną rozrywkę: miłą, dość lekko napisaną, przyjemną w odbiorze.

„Śledztwo na cztery ręce” to ciąg dalszy przygód państwa Beresfordów. Zgodne pożycie małżeńskie i względny dostatek (będące dawnym marzeniem zarówno Tommiego, jak i Tuppence) stały się rzeczywistością i młodą panią Beresford dopada coś na kształt nudy. Kiedy więc jej małżonek otrzymuje pr...

Rozwiń

Zwiń

Powojenna rzeczywistość w Wielkiej Brytanii (mowa o sytuacji po drugiej wojnie światowej) nie jest przyjemna dla nikogo. Kłopoty z zaopatrzeniem, wysokie podatki, trudności ze znalezieniem wykwalifikowanych pracowników, czy rosnąca emancypacja kobiet to tylko niektóre z czynników, które składają się na tło powieści „Pora przypływów”. Jednak nie jestem pewna, czy w gruncie rzeczy, to tło z upływem czasu nie wysunęło się na największa atrakcję książki.

Sama historia wydaje się prosta i z początku dość nudna: dość liczna rodzina Cloadów żyje wygodnie i zdecydowanie mało oszczędnie, a czasem zwyczajnie ponad stan, bo wie, że za ich plecami stoi bogaty Gordon Cload, który zawsze chętnie pokrywa część wydatków rodzeństwa, siostrzenicy, czy bratanka. Nie jest też tajemnicą, że w razie jego zgonu wszyscy członkowie rodziny zostaną hojnie zabezpieczeni, co tym bardziej pozwala całemu gronu patrzeć w przyszłość bez trosk i zmartwień. Jednak najpierw niespodziewany ożenek Gordona, a zaraz potem śmierć pod gruzami zbombardowanego domu wszystko odmienia. Cały majątek trafia w ręce młodej wdowy, ocalałej spod rumowiska, a Cloadowie muszą obejść się smakiem i spróbować radzić sobie bez finansowego wsparcia. Co dość kiepsko im wychodzi, niestety. Zaczyna się więc cały korowód wizyt, intryg i starań, by wydębić od Rosaleen Cload trochę kasy. Niestety dla całej familii, na straży majątku wdowy stoi jej brat, David Hunter. Przystojny zawadiaka nie zamierza się dzielić z nikim majątkiem siostry i nie omieszkuje o tym poinformować Cloadów.

I kiedy sytuacja wydaje się być patowa, znienacka w okolicy pojawia się mężczyzna, twierdzący, że pierwszy mąż Rosaleen Cload żyje i ma się dobrze, a co za tym idzie drugie małżeństwo zawarte przez kobietę nie ma mocy prawnej i nie niesie żadnych praw do majątku zmarłego milionera. W tym momencie atmosfera gęstnieje i zaczyna robić się wreszcie ciekawie. Tym bardziej, że w końcu ktoś pada trupem, rusza policyjne śledztwo, a na scenę wkracza Herkules Poirot. I choć nic w tej sprawie nie jest tak, jak być powinno, to błyskotliwy detektyw powoli dochodzi po nitce do kłębka.

Pierwsze rozdziały książki to bardziej obyczajówka, niż kryminał, ale w końcu otrzymujemy to, na co czekamy: morderstwo, zagadkę i wielki finał.

Może nie jest to najlepsze dzieło autorki, ale trzyma zadowalający poziom.

Powojenna rzeczywistość w Wielkiej Brytanii (mowa o sytuacji po drugiej wojnie światowej) nie jest przyjemna dla nikogo. Kłopoty z zaopatrzeniem, wysokie podatki, trudności ze znalezieniem wykwalifikowanych pracowników, czy rosnąca emancypacja kobiet to tylko niektóre z czynników, które sk...

Rozwiń

Zwiń

„Świadek oskarżenia” to książka zawierająca zbiór opowiadań, których mianownikiem wspólnym jest metafizyka i zjawiska nadprzyrodzone. Niekiedy wprawdzie „to, o czy nawet nie śniło się filozofom” zostaje sprytnie wykorzystane przez różnej maści szalbierzy do spraw bardzo przyziemnych i łatwo wytłumaczalnych, ale niektóre historie faktycznie dotyczą tego, czego pojąć nie potrafimy.

Zdecydowanie widać tu zafascynowanie autorki okultyzmem i seansami spirytystycznymi, którego osobiście nie podzielam. I być może dlatego ciężko mi obiektywnie ocenić tę pozycję.

Powiem krótko: kilka opowiadań oceniam, jako fajne, inne są jak dla mnie zanadto wydumane. Niektóre są dość przewidywalne (pomimo aury niesamowitości), w innych napięcia tyle co na lekarstwo.

Do przeczytania, ale nie jest to lektura obowiązkowa.

„Świadek oskarżenia” to książka zawierająca zbiór opowiadań, których mianownikiem wspólnym jest metafizyka i zjawiska nadprzyrodzone. Niekiedy wprawdzie „to, o czy nawet nie śniło się filozofom” zostaje sprytnie wykorzystane przez różnej maści szalbierzy do spraw bardzo przyziemnych i łatw...

Rozwiń

Zwiń

W „Tragedii w trzech aktach” spotyka się znawca ludzkim charakterów i detektyw amator w jednej osobie, czyli pan Satterthwaite oraz profesjonalny detektyw i wcale nie mniejszy znawca ludzkiej natury, czyli Herkules Poirot.

Obaj panowie spotykają się w domu cenionego aktora sir Charles’a Cartwrighta; gdzie nagłą i niespodziewanie schodzi z tego łez padołu lokalny pastor. Śmierć wydaje się podejrzana i zagadkowa, bo choć mężczyzna miała już swoje lata, to na nic poważnego nie chorował. Z drugiej jednak strony wydaje się nieprawdopodobne, by ktokolwiek życzył mu śmierci, a analiza zawartości kieliszka, z którego pił nic nie wykazała. Sprawa zostaje szybko zamknięta, jednak kiedy raptem kilka tygodni później w identycznych okolicznościach i przy podobnym składzie gości umiera sir Bartholomew Strange, wybitny lekarz i znawca chorób nerwowych, nie sposób nie łączyć tych dwóch zgonów ze sobą. Wniosek wydaje się prosty: doszło do podwójnego morderstwa, a kolejne oficjalne analizy potwierdzają to przypuszczenie. I naszych dwóch detektywów z pomocą sir Charlesa oraz uroczej (i zakochanej po uszy w aktorze) panny Lytton Gore, zwaną przez wszystkich Egg rozpoczyna swoje dochodzenie. Wprawdzie Poirot jak zwykle przedkłada prace szarych komórek nad aktywne badanie śladów i wątków, ale jego współpracownicy bardzo chętnie wyręczają go w bieganiu po mieście i przepytywaniu potencjalnych świadków. I wspólnymi siłami rozwiązują skomplikowaną zagadkę popełnionych morderstw.

Jak rzadko kiedy w książkach tej autorki nie dowiadujemy się jednak, czy zbrodniarza spotkała zasłużona (czy w ogóle jakakolwiek) kara.

W „Tragedii w trzech aktach” spotyka się znawca ludzkim charakterów i detektyw amator w jednej osobie, czyli pan Satterthwaite oraz profesjonalny detektyw i wcale nie mniejszy znawca ludzkiej natury, czyli Herkules Poirot.

Obaj panowie spotykają się w domu cenionego aktora sir Charles’a C...

Rozwiń

Zwiń